Chiarini Alojzy Ludwik (1789–1832), prof. teologii. Narodowości włoskiej, syn cieśli, ur. 26 IV w Valiano w Toskanii. W seminarium biskupim w Montepulciano zaczął uczyć się języka hebrajskiego; po ukończeniu uniwersytetu w Pizie w r. 1811 mianowany adiunktem języków klas. w kolegium normalnym w Pizie, założonym przez Napoleona. Drukował utwory poetyckie, tak oryginalne jak i tłumaczone z hebrajskiego i greckiego. Na skutek rewolucji porzucił Pizę i powrócił do rodzinnego miasta, gdzie był rektorem liceum królewskiego. Popierany przez swego dawnego zwierzchnika, ks. Sebastiana Ciampiego, wówczas profesora Uniw. Warszawskiego, wezwany został przez Komisję Rządową W. R. i O. P. do Warszawy, dokąd przybył w r. 1819 i tu poddał się prywatnemu egzaminowi, który mu umożliwił prowadzenie wykładów na wydziale teologicznym; otrzymawszy zaś dyplom doktora teologii w Uniw. Jagiell., został mianowany profesorem przybranym, w r. 1820 zwyczajnym a w r. 1826 profesorem radnym. Ch. wykładał na Uniw. Warszawskim historię kościoła i tzw. »języki orientalne«, hebrajski i grecki; wydał po łacinie słownik i gramatykę języka hebrajskiego, przetłumaczone następnie na polski przez P. Chlebowskiego. W r. 1822 powołany został Ch. do Komitetu Cenzury ksiąg i pism hebrajskich, w r. 1826 – do Komitetu Starozakonnych, który miał na celu opracowanie ogólnego projektu reformy bytu Żydów. Ch., przewyższając pozostałych członków Komitetu oczytaniem w zakresie literatury hebrajskiej oraz znajomością spraw żydowskich na Zachodzie, wysunął się na pierwsze miejsce w pracach Komitetu. Działalność jego nacechowana była duchem asymilatorskim. Jako duchowny katolicki wzbudzał on jednak wielką nieufność wśród Żydów, tak że musiał ustąpić ze stanowiska przewodniczącego w Radzie Szkoły Rabinów. W związku z działalnością Komitetu Starozakonnych powstały z inicjatywy Ch-go kursy starożytności hebrajskiej, które prowadził sam we własnym mieszkaniu. Z polecenia rządu pracował nad przekładem Talmudu na język francuski. Od r. 1827 był członkiem przybranym Tow. Przyj. Nauk, w r. 1831 został powołany na członka czynnego. Nadto piastował godność kanonika kapituły płockiej. Umarł w sile wieku 28 II 1832 w Warszawie, w pałacu swego protektora, Wincentego hr. Krasińskiego. Działalność pedagogiczna i naukowa Ch-go podlegała niejednokrotnie surowej krytyce. Podjął się bowiem wykładu historii kościoła w Polsce, nie znając języka ani obyczajów miejscowych. Zarówno słownik hebrajski jak przekład Talmudu oraz wydana po francusku Teoria judaizmu spotkały się z ostrą oceną w prasie zagranicznej i atakami miejscowych Żydów, którzy udowadniali autorowi niedostateczną znajomość języka.
Bieliński J., Uniwersytet Warszawski, W. 1911, II; Kraushar A., Towarzystwo Królewskie Przyjaciół Nauk, Kr. i W. 1905, ks. III–IV; Bero J., Z dziejów szkolnictwa żydowskiego, »Minerwa Polska« 1930, II; Arch. Ośw. Publ. w W-wie, Akta Okr. Nauk. Warsz. 2707 vol. I.
Maria Manteufflowa